در يکي از بيادماندني‌ترين لحظات جنگ سرد، نيکيتا خروشچف، رهبر اتحاد جماهير شوروي،‌در اعتراض به سخنراني‌ يکي از نمايندگان در نشست سال 1960 مجمع عمومي سازمان ملل کفش خود را در آورده و بر روي ميز کوبيد.

در زمان بحث درباره قطعنامه روسيه با موضوع الغاي کامل استعمار، يکي از نمايندگان دولت فيليپين با اشاره به استيلاي اتحاد جماهير شوروي بر اروپاي شرقي،‌ اين کشور را متهم به استانداردهاي دو گانه کرد.

در واکنش به اين اظهارات، خروشچف يکي از کفش‌هاي خود را درآورده و با عصبانيت شروع به کوبيدن آن بر روي ميز هيأت نمايندگي شوروي کرد. فردريک بولاند، رئيس مجمع عمومي، مجبور به دخالت شده و از حضار درخواست کرد که آرامش جلسه را حفظ کنند.

اما سخنان بعدي وي بود که 12 کشور عضو ناتو و رژيم صهيونيستي را برانگيخت تا نشست را ترک کنند: «درباره دولت‌هاي سرمايه‌داري،‌ وجود يا عدم وجود ما به شما بستگي ندارد. اگر ما را دوست نداريد،‌ دعوت‌هاي ما را نپذيريد و ما را هم دعوت نکنيد. چه بخواهيد و چه نخواهيد، تاريخ به نفع ما است. ما شما را دفن خواهيم کرد.»

خروشچف در 24 آگوست 1963، در يوگوسلاوي با اشاره به اين اظهاراتش گفت: «يک بار گفتم که شما را دفن خواهيم کرد و دچار دردسر شدم. البته که ما شما را با بيل دفن نخواهيم کرد. طبقه کارگر خودتان شما را دفن مي‌کنند.»

فيدل کاسترو، رهبر سابق کوبا، در سخنراني مشهور و بسيار طولاني خود در نشست مجمع عمومي سازمان ملل در 26 سپتامبر 1960 شعار «از فلسفه غارت دوري جوييد تا براي هميشه از فلسفه جنگ دور شويد!» را اعلام کرد. وي به مدت چهار ساعت و 29 دقيقه سخنراني کرد که طولاني‌ترين سخنراني در تاريخ مجمع عمومي سازمان ملل است.

کاسترو در سخنراني‌اش معناي حقيقي انقلاب کوبا، ماهيت اصلاحاتي که توسط دولتش اعلام شده و نيز هشدار به آمريکا درباره حمله به اين کشور سخن گفت. وي همچنين موضوعاتي که منجر به تخريب روابط بين آمريکا و کوبا شده بودند را تشريح کرد.

کاسترو همچنين از اين فرصت براي حمله به جان اف. کندي و ريچارد نيکسون، نامزدهاي انتخابات رياست‌جمهوري آمريکا استفاده کرد. وي گفت: «اگر کندي يک بي‌سواد و ميليونري مغرور نبود، مي‌فهميد که نمي‌شود انقلابي با حمايت مالکين زمين عليه کشاورزان انجام داد.» همه به زودي فهميدند که کاسترو طرفدار کانديداي ديگر نيز نيست. «تا جايي که ما مي‌دانيم هيچکدام از آنها مغز سياسي ندارند.»

کندي برنده انتخابات شده، نيکسون نيز هشت سال بعد رئيس‌جمهور آمريکا گشت. کاسترو در سال 1976 به رياست‌جمهوري دست يافته و تا سال 2008 که استعفاء داد، اين پست را در اختيار داشت.

در 13 نوامبر 1974، ياسر عرفات براي اولين بار به درخواست جنبش عدم تعهد در مجمع عمومي سازمان ملل حاضر شد. وي در سخنراني‌اش، صهيونيسم را نوعي نژادپرستي خواند. يک سال بعد، مجمع عمومي قطعنامه «حذف تمام اشکال تبعيض نژادي» را صادر کرد. در اين سند، صهيونيسم به عنوان شکلي از نژادپرستي و تبعيض نژادي قيد شده بود. قطعنامه به درخواست آمريکا و اسرائيل و پس از فروپاشي بلوک شرق در سال 1991 لغو گرديد.

عرفات در بخش ديگري از سخنانش گفت: «تفاوت بين يک انقلابي و يک تروريست از هدفي که برايش مي‌جنگند ناشي مي‌شود. هر کسي را که در کنار يک نهضت عدالتخواهانه ايستاده و براي آزادي از مهاجمان و استعمارگران بجنگند، نمي‌توان تروريست ناميد. آنهايي که عليه کشورهاي ديگر جنگ به راه مي‌اندازند، مردمان ديگر را استعمار و سرکوب مي‌کنند تروريست هستند.... مردم فلسطين زماني که ايمان خود به جامعه بين‌المللي، که حقوق آنها را ناديده گرفت، از دست دادند، و وقتي مشخص شد که نمي‌توان حتي يک اينچ از خاک فلسطين را از طريق ابزار منحصرا سياسي بازگرداند، مجبور به مبارزه مسلحانه شدند.»

نقطه عطف سخنراني وي که تشويق اعضاي سازمان ملل را در برداشت، اينگونه بود: «...من با يک شاخه زيتون [نماد صلح] و سلاح يک جنگجوي آزادي به اينجا آمده‌ام. نگذاريد شاخه زيتون از دست من بيفتد.»